Νεοφιλελευθερισμός (Andrew Heywood, Διεθνείς σχέσεις και πολιτική, 2013, Επίκεντρο)

Ο νεοφιλελευθερισμός (που μερικές φορές αποκαλείται και νεοκλασικός φιλελευθερισμός) αποτελεί τη νέα εκδοχή του κλασικού φιλελευθερισμού, και ειδικότερα της κλασικής πολιτικής οικονομίας. Η κεντρική του ιδέα συνίσταται στο ότι η οικονομία λειτουργεί πιο αποδοτικά χωρίς κυβερνητικές παρεμβάσεις και αποτυπώνει την πίστη στα οικονομικά της ελεύθερης αγοράς και την ατομική πρωτοβουλία. Ενώ ο αρρύθμιστος καπιταλισμός της αγοράς είναι αποτελεσματικός και οδηγεί σε οικονομική μεγέθυνση και διευρυμένη ευημερία, το «νεκρό χέρι» του κράτους υπονομεύει την ατομική πρωτοβουλία και αποθαρρύνει την επιχειρηματικότητα.
Με λίγα λόγια, η νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία αποδέχεται την αγορά ως καλή και απορρίπτει το κράτος ως κακό. Οι κεντρικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές αφορούν τις ιδιωτικοποιήσεις, τη μείωση των δημόσιων δαπανών, την απορρύθμιση, τη μείωση της φορολογίας (κυρίως στις επιχειρήσεις και αναφορικά με τους άμεσους φόρους) και τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας. Ο όρος νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποιείται, επίσης για να περιγράφει την εξέλιξη της φιλελεύθερης θεωρίας των διεθνών σχέσεων που έχει στοιχεία τόσο από τη ρεαλιστική όσο και από τη φιλελεύθερη σχολή σκέψης.