του Ευάνθη Χατζηβασιλείου*
Στη δημόσια συζήτηση, συχνά ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» ταλαιπωρείται ποικιλοτρόπως και από
διάφορες πλευρές: από μια αριστεροφανή
σκοπιά, από όσους έχουν προαποφασίσει να αρνηθούν την ιδεολογική υπόσταση
του αστικού χώρου· από τους (λανθασμένα
αποκαλούμενους) «νεο»φιλελεύθερους, που τον καταγγέλλουν ως μια μορφή
κρατισμού· αλλά συχνά και από αρκετούς
που τον επικαλούνται, με μάλλον
περιορισμένη κατανόηση της παρέμβασής του στην ελληνική κοινωνία.
Στην πράξη, ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός ήταν η
προσαρμογή του ελληνικού κυβερνητικού μοντέλου στις νέες δυτικές μεθοδολογίες
διακυβέρνησης: το New Deal των ΗΠΑ και την κοινωνική αγορά της
μεταπολεμικής Ευρώπης – σε αυτό που αποκαλεί ο Ν. Αλιβιζάτος «παρεμβατικό κράτος» και ο Π. Καζάκος «φιλελεύθερο εκλεκτικισμό». Ενα ακόμη χαρακτηριστικό του
ήταν ....