του Νότη Μαριά
Η αποτυχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του ΔΝΤ στην Ελλάδα είναι πλέον πανθομολογούμενη. Αντί για τον πολυπόθητο αποπληθωρισμό που επιζητούσε ο επικεφαλής του Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν,1 το ΔΝΤ με τις επιλογές του έχει εκτινάξει τον πληθωρισμό στα ύψη, ο οποίος έφτασε τον Ιούλιο στο 5,5%, δηλαδή στα επίπεδα του 1997, στην προ ΟΝΕ εποχή.
Η δογματική προσκόλληση του ΔΝΤ στη νεοφιλελεύθερη συνταγή της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον», παρά τις διάφορες νύξεις περί του αντιθέτου εκ μέρους του Στρος-Καν,[2] δεν έχει τόσο σχέση με τις διάφορες ιδεοληψίες των στελεχών του Ταμείου, όσο με το γεγονός ότι έχει αποδειχθεί ότι είναι μια ιδιαίτερα αποτελεσματική πολιτική για την προστασία των συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων που εξυπηρετεί το ΔΝΤ και, με αυτή την έννοια, η δύναμη της συνήθειας είναι πράγματι ισχυρή.
Αλλά τι είναι η «Συναίνεση της Ουάσιγκτον»;
Δεν είναι τίποτε άλλο από το...
Η αποτυχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του ΔΝΤ στην Ελλάδα είναι πλέον πανθομολογούμενη. Αντί για τον πολυπόθητο αποπληθωρισμό που επιζητούσε ο επικεφαλής του Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν,1 το ΔΝΤ με τις επιλογές του έχει εκτινάξει τον πληθωρισμό στα ύψη, ο οποίος έφτασε τον Ιούλιο στο 5,5%, δηλαδή στα επίπεδα του 1997, στην προ ΟΝΕ εποχή.
Η δογματική προσκόλληση του ΔΝΤ στη νεοφιλελεύθερη συνταγή της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον», παρά τις διάφορες νύξεις περί του αντιθέτου εκ μέρους του Στρος-Καν,[2] δεν έχει τόσο σχέση με τις διάφορες ιδεοληψίες των στελεχών του Ταμείου, όσο με το γεγονός ότι έχει αποδειχθεί ότι είναι μια ιδιαίτερα αποτελεσματική πολιτική για την προστασία των συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων που εξυπηρετεί το ΔΝΤ και, με αυτή την έννοια, η δύναμη της συνήθειας είναι πράγματι ισχυρή.
Αλλά τι είναι η «Συναίνεση της Ουάσιγκτον»;
Δεν είναι τίποτε άλλο από το...