του Κώστα Μελά
Η όψιμη μαζικοδημοκρατική κοινωνία χαρακτηρίζεται
από την καινοτομία που αφορά στην οικονομικώς λειτουργική ενσωμάτωση στον
πυρήνα του μαζικοδημοκρατικού υστεροκαπιταλιστικού συστήματος, της «συστημικής
διαφθοράς» και του οργανωμένου εγκλήματος. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80
και την επικράτηση, διεθνώς σχεδόν, του ριγκανισμού και του θατσερισμού, με τη
μορφή της μονοδιάστατης «ενιαίας σκέψης» και του οικονομικού
νεοφιλελευθερισμού. Μοχλοί προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα χρηματιστήρια
και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται
«συμπερίληψη της διαφθοράς». Το «παραβατικό» κανονικοποιείται και από
«ανωμαλία» μετατρέπεται σε προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας του
νεοκαπιταλιστικού μηχανισμού. Η διαφθορά τείνει να αυτοαναπαράγεται μαζί με ένα
σύστημα κανόνων και αξιών. Αυτό το σύστημα, παρότι διαφέρει από το νόμιμο
ομόλογό του, απέχει πολύ από το να συνιστά ανομία.
Στις αναπτυγμένες χώρες, η ραγδαία
αποβιομηχάνιση και η μεταφορά πλήθους παραγωγικών δραστηριοτήτων στις
αναπτυσσόμενες οικονομίες επιτρέπει στην εικονική οικονομία των
πληροφοριοποιημένων συναλλαγών να καταλάβει το προσκήνιο. Ο καπιταλισμός των
χρηματιστηρίων και των υπηρεσιών είναι πλέον εγγενώς συνδεδεμένος με το
οργανωμένο έγκλημα και κυρίως: