Στην καθημερινή μας γλώσσα ο όρος «συντηρητισμός» έχει
ποικίλο νοηματικό περιεχόμενο. Μπορεί να σημαίνει τη μετριοπαθή ή προσεκτική συμπεριφορά,
έναν συμβατικό ή ακόμη και κονφορμιστικό τρόπο ζωής, ή το φόβο ή την άρνηση
προς κάθε αλλαγή. Στην
σημερινή ανάρτηση επικεντρώνομαι στις μορφές του συντηρητισμού που έχουν σχέση
με την οικονομία και την κοινωνία. Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι μερικές από
τις παρακάτω μορφές, είναι η λεγόμενη Νέα Δεξιά και ίσως να έχει και δίκιο.
Απλά εδώ αναφέρω κάποιες από τις μορφές της, με σκοπό να αναδείξω ότι ο συντηρητισμός
δεν είναι ένας αλλά έχει πολλές μορφές, περισσότερες απ΄όσες αναφέρονται σε αυτήν
εδώ την ανάρτηση.
Ο φιλελεύθερος συντηρητισμός(liberal conservatism) είναι μία παραλλαγή της ιδεολογίας του συντηρητισμού
όπου αυτός συνδυάζει κλασικές και παραδοσιακές συντηρητικές αξίες με
φιλελεύθερες ιδέες, ειδικότερα σε οικονομικά ζητήματα (ελεύθερη αγορά). Οι
οπαδοί του, αν και δεν υπογραμμίζουν γενικότερα την ιδέα του ατόμου, μπορεί να
θεωρηθούν φιλελεύθεροι και χαρακτηρίζονται ως φιλελεύθερα συντηρητικοί. Από την
άλλη, οι …
…. αυτοαποκαλούμενοι συντηρητικά φιλελεύθεροι εμμένουν κυρίως σε
φιλελεύθερες οικονομικές ιδέες. Μην τον συγχέουμε
με τον Λιμπερταριανό-Ελευθεριακό συντηρητισμό και Συντηρητικό φιλελευθερισμό.
Ο κοινωνικός συντηρητισμός(social concervatism) είναι μία πολιτική ιδεολογία που αποσκοπεί στην
εμμονή στην παράδοση και τα έθιμα, ενώ αντιτίθεται σε ριζικές αλλαγές,
καινοτομίες καθώς και μοντερνισμούς. Πολιτικός χώρος με φρονήματα στενά
προσκολλημένα στη θρησκεία, στη νομοκρατία και αντιτιθέμενος στην εκκοσμίκευση
και το ιδεολογικό μοντέλο του σοσιαλιστικού και ριζοσπαστικού προοδευτισμού.
Επιδιώκει τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας του κράτους, χωρίς παρ’ όλα αυτά
να σχετίζεται με ακραίες εθνικιστικές αντιλήψεις. Η πολιτική αυτή ιδεολογία
προωθεί την κοινωνική οικονομία της αγοράς στον οικονομικό τομέα, πράγμα που
σημαίνει πως προάγει το μοντέλο του κρατικού παρεμβατισμού, σε αντίθεση με το
μοντέλο της φιλελεύθερης οικονομίας.
Ο δημοσιονομικός συντηρητισμός ή οικονομικός συντηρητισμός (fiscal
conservatism), είναι μια πολιτική-οικονομική φιλοσοφία σχετικά με τη
δημοσιονομική πολιτική και τη δημοσιονομική ευθύνη που υποστηρίζει τους
χαμηλούς φόρους, τις μειωμένες κυβερνητικές δαπάνες και το ελάχιστο δημόσιο
χρέος. Το ελεύθερο εμπόριο, η απελευθέρωση της οικονομίας, οι χαμηλότεροι φόροι
και η ιδιωτικοποίηση είναι οι καθοριστικές ιδιότητες του δημοσιονομικού
συντηρητισμού. Ο δημοσιονομικός συντηρητισμός ακολουθεί την ίδια φιλοσοφική
αντίληψη του κλασσικού φιλελευθερισμού και του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ο
όρος έχει τις ρίζες του στην εποχή του Νέου Deal κατά τη διάρκεια της δεκαετίας
του 1930 ως αποτέλεσμα των πολιτικών που δρομολογήθηκαν από τους μεταρρυθμιστές
ή τους σύγχρονους φιλελεύθερους, όταν πολλοί κλασικοί φιλελεύθεροι άρχισαν να
ονομάζονται συντηρητικοί, καθώς δεν ήθελαν να ταυτιστούν με αυτό που περνούσε
για φιλελευθερισμό.
Πραγματιστικός συντηρητισμός(pragmatist concervatism) είναι η
σύγχρονη συνέχεια του προνοιακού και κοινωνικού συντηρητισμού, είναι
επηρεασμένος από τον κοινωνικό φιλελευθερισμό που υιοθετεί τις βασικές αρχές
του λοκιανού κλασικού φιλελευθερισμού, αλλά ασπάζεται και ορισμένα σοσιαλιστικά
στοιχεία που υπαγορεύουν τον ελεγκτικό και προστατευτικό ρόλο του κράτους,
κυρίως στις οικονομικές και εμπορικές υποθέσεις της αγοράς.
Απαραίτητες διευκρινήσεις γιατί
ζούμε σε μια εποχή που ο καθένας βαφτίζει όπως θέλει τον άλλο. Είναι φανερό ότι
δεν υπάρχει καμιά ιδεολογία "καθαρή" και όποιος το υποστηρίζει είναι
ή ψεύτης ή υποκριτής.
ΠΗΓΕΣ
4. Robert Lacey,
Pragmatic Coneservatism
5. Andrew Heywood,
Political Ideologies, 5th edition
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου