Εθνικοφιλελευθερισμός

Πολύ κουβέντα γίνεται στις μέρες μας για την περιβόητη ιδεολογία του «εθνικοφιλελευθερισμού». Κύρια αφορμή είναι η μετακίνηση του Βορίδη από το  ΛΑΟΣ στην ΝΔ. Πολλοί θεωρούν ότι είναι ένα πυροτέχνημα της ακροδεξιάς για να κουκουλώσει τις πραγματικές της ιδέες ενώ άλλοι θεωρούν ότι είναι η προσαρμογή της ριζοσπαστικής λαϊκής δεξιάς στις νέα τάξη πραγμάτων όπως είναι ο Γερμανικός νεοφιλελεύθερος γκλομπαλισμός.

Τι είναι όμως ο Εθνικοφιλελευθερισμός;

Είναι ένα μείγμα...

 εθνικισμού και νεοφιλελεύθερου γκλομπαλισμού.  Για τον εθνικισμό έχουν ειπωθεί πολλές και διαφορετικές απόψεις και είναι πάνω κάτω γνωστές. Ο εθνικισμός όμως ενός εθνικοφιλελεύθερου έχει ως βάση τον νατιβισμό, τον αυταρχισμό και τον λαϊκισμό, δηλαδή την ακροδεξιά αντίληψη ή τη ριζοσπαστική λαϊκή δεξιά αντίληψη. Καμία σχέση με τον εθνικισμό του Αλέξανδρου Παπαναστασίου ή ακόμα και του Anthony D. Smith. Από την άλλη πλευρά, ο νεοφιλελεύθερος γκλομπαλισμός είναι  αυτός  ο οποίος υποστηρίζει την σύνδεση συμφερόντων υπερεθνικών εταιριών (ή οργανισμών) και ουσιαστικά μειώνει την εξουσία του κράτους, ιδιαίτερα την ικανότητα του να μεταμορφώνει την κοινωνική δομή[1]. Όπως το είπε ένας εθνικοφιλελεύθερος ότι «οι άνθρωποι θα πρέπει να διαλέγουν το έθνος και την κουλτούρα που τους ταιριάζει καλύτερα, ίσως και με κάποιο μηχανισμό της αγοράς.»[2]

Πως τώρα όμως ενώθηκαν αυτές οι δύο απόψεις;

Καταρχήν έχουν ένα κοινό «εχθρό»: την Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Τόσο οι νεοφιλελεύθεροι αλλά και οι  εθνικιστές(εθνικοφιλελεύθεροι) είναι εναντίον του κοινωνικού κοινοβουλευτικού κράτους. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνική δικαιοσύνη αποτελεί βασικό συστατικό του κοινωνικού κράτους, μαζί με την επιδίωξη της ισότητας (ή τουλάχιστον ίσων ευκαιριών ανάπτυξης) για κάθε πολίτη, οι νεοφιλελεύθεροι απορρίπτουν συλλήβδην την ισότητα και το κράτος πρόνοιας, ως στοιχεία που αλλοιώνουν την ελευθερία στην οικονομία της αγοράς και διαβρώνουν την ηθική των πολιτών ενώ εθνικιστές(εθνικοφιλελεύθεροι) απορρίπτουν τον κοινοβουλευτισμό ως πολιτικό σύστημα διότι το θεωρούν ως μέσο προαγωγής του ατόμου και των συμφερόντων και του συνόλου. Είναι φανερό εδώ ότι συναντούνται δύο διαφορετικές αντιλήψεις.

Ένα άλλο κοινό στοιχείο που έχουν, είναι η άποψη για την αγορά. Και οι δύο υποστηρίζουν την οικονομική ελευθερία με απουσία  των κρατικών επεμβάσεων. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Οι μεν νεοφιλελεύθεροι για λόγους αυτορρύθμισης της αγοράς, οι δε δεύτεροι για το καλό του συνόλου. Το αν αυτό βαίνει εις βάρος της πλειοψηφίας ή των ατομικών δικαιωμάτων δεν τους απασχολεί καθόλου.

Ανεξάρτητα με τη θέση που μπορεί να πάρει κανείς για το τι είναι εθνικοφιλελευθερισμός, είναι φανερό  ότι  η σταθεροποίηση και παραπέρα εμβάθυνση της φιλελεύθερης δημοκρατίας θα εξαρτηθεί από τον τρόπο εξέλιξης της παγκοσμιοποίησης. Όσο το παγκόσμιο σύστημα εξακολουθεί να ρυθμίζεται κατά τον σημερινό τρόπο τόσο η χρηματοπιστωτική αυταρχική αναρχία και οι αυξανόμενες ανισότητες θα υποσκάπτουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και στις αναπτυγμένες οικονομικά δημοκρατίες. Με άλλα λόγια, η πιο βασική προϋπόθεση για τη σταθεροποίηση και την εμβάθυνση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι το πέρασμα από το σημερινό, άκρως βάρβαρο, νεοφιλελεύθερο σε έναν πιο πολιτισμένο τρόπο ρύθμισης της παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας.

[1]- http://akritas-neoliberalism.blogspot.com/2011/10/h.html

[2]- http://e-roosters.blogspot.com/2008/08/blog-post.html