Ο υπάκουος Κέλτικος Τίγρης, το φιάσκο του νεοφιλελευθερισμού…

Για τους περισσότερους από εμάς η εικόνα της Ιρλανδίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια χώρα που μαστίζεται από την μαζική ανεργία, την εξαθλίωση και την αναγκαστική μετανάστευση. [1] Για πολλά χρόνια, η Ιρλανδική οικονομία βασίζονταν αποκλειστικά και μόνο στην αγροτική παραγωγή. Όντας μια χώρα «φτηνή» και με μοναδικό της όπλο την χρήση της Αγγλικής γλώσσας, μετατράπηκε από τα τέλη τα μέσα τους σε παράδεισο για πολλούς επενδυτές από τις Η.Π.Α και την Βρετανία. Έτσι, εκατοντάδες χιλιάδες πολυεθνικές εταιρείες εγκαταστάθηκαν στην χώρα.

Η συσσώρευση ξένου κεφαλαίου, είχε ως αποτέλεσμα την ραγδαία άνθιση της οικονομίας. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η οικονομία της Ιρλανδίας θεωρούνταν ως η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη στην Ευρώπη, μετά το Λουξεμβούργο. Μέχρι και τα τέλη του 2005, όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας δημιουργούνταν καθημερινά, ενώ οι δείκτες ανεργίας έδειχναν μεταξύ 3 με 4,5%. Έτσι η Ιρλανδία, από...
 χώρα εξαγωγής ανθρώπων, κατέστη πόλος έλξης πολλών μεταναστών, κυρίως από τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, την Ασία και την Αφρική. Παράλληλα, το κράτος συρρικνώθηκε. Yπήρχε, μόνο και μόνο για να φροντίζει ώστε να τηρούνται στο ακέραιο οι νόμοι της αγοράς, να προστατεύει την ιδιοκτησία και φυσικά… για να επιβάλλεται η τάξη. Κοινωνικά επιδόματα περιορίστηκαν είτε καταργήθηκαν. Από τις περικοπές, δεν γλύτωσε φυσικά, ούτε το σύστημα υγείας της χώρας που για αρκετούς αποτελούσε ένα από τα καλύτερα συστήματα παροχής σε όλο τον κόσμο. Το κοινωνικό κράτος ξεριζωθηκε ολοκληρωτικά. Η ακμάζουσα, όμως, οικονομία του«Κέλτικου Τίγρη» έδινε την εντύπωση, ότι ακόμη και ο χαμηλόμισθος εργάτης, δεν είχε την ανάγκη κάποιας κρατικής παροχής.

Η οικονομική ανάπτυξη, επίσης, έδρασε καταλυτικά και στον τρόπο ζωής των Ιρλανδών. Σε πρώτη φάση, πέτυχε ώστε να αποτραβήξει αρκετό κόσμο από την εκκλησία που για χρόνια ασκούσε μεγάλη επιρροή στον δημόσιο βίο. Η άνθιση όμως της αγοράς εργασίας, στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είχε ως αποτέλεσμα την καταρράκωση κάθε ανθρώπινης αξίας, που έγινε θυσία στον βωμό του οικονομισμού. [2] Έτσι, οι κοινωνικές σχέσεις ψυχράθηκαν. Η εργασία ηθικοποιήθηκε (σε αυτό φυσικά βοήθησε αρκετά και η Χριστιανική ηθική των ανθρώπων της συντηρητικής αυτής χώρας) και η ανάγκη για επικοινωνία, για διασκέδαση, για φιλία μετατράπηκε σε ανάγκη για συσσώρευση χρήματος με σκοπό την αποπληρωμή ενός δανείου που εξασφάλιζε την αγορά κάποιας κατοικίας. Η υπερβολική προσκόλληση στην ιδιοκτησία, η υπερκατανάλωση, τα απότομα (και συχνά βίαια) ξεσπάσματα στα γλέντια τα Σαββατοκύριακα αποτελούσαν (και εξακολουθούν να αποτελούν επίσης) κυρίαρχη κουλτούρα των νεο-Ιρλανδών που είχαν μείνει να πειστεί πως μια νέα σελίδα στην ιστορία της Ιρλανδίας γράφεται, αφήνοντας πίσω την φτώχεια και την μετανάστευση…

Πράγματι, η αγορά ακινήτων είχε ξεπεράσει κάθε όριο… Τα μεσιτικά γραφεία και οι τράπεζες θησαύριζαν. Στα ανατολικά προάστια του Δουβλίνου, οι τιμές πολλών σπιτιών (μεζονέτες με μικρή αυλή στο πίσω μέρος, αμφιλεγόμενης όμως ποιότητας κατασκευή) ξεπερνούσαν τα 1ο εκατομμύρια ευρώ. Τα ενοίκια άρχισαν να φαντάζουν υπέρογκα και το δικαίωμα στην στέγη μετατράπηκε σε προνόμιο. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν όλα τόσο τέλεια όπως συνεχώς προσπαθούσε ο Δυτικός τύπος να τα παρουσιάζει. Δεν ήταν όλοι οι Ιρλανδοί σε θέση εξασφαλίσουν έναν αξιοπρεπής μισθό. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, ήταν υποχρεωμένο να ζει αποκλειστικά και μόνο με την βοήθεια κάποιων πενιχρών κρατικών επιδομάτων ανεργίας, στις εργατικές οικοδομές, όπου το έγκλημα και η διακίνηση ναρκωτικών ανθεί. Η έλλειψη παροχής, συνέβαλε στον ριζικό κοινωνικό αποκλεισμό πολλών ανθρώπων που χρειάζονταν άμεση φροντίδα. Οι περιορισμένες κρατικές παροχές δεν αρκούσαν ώστε να περιθάλψουν τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες που έβλεπαν πως δεν υπάρχει άλλη λύση, εκτός από την διαφυγή τους στην παρανομία. Ήταν τα χρόνια του «Κέλτικου Τίγρη», ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά πειράματα στην σύγχρονη ιστορία της Δυτικής Ευρώπης.

Καθώς η Ιρλανδική οικονομία βρίσκεται σε πλήρη αλληλεξάρτησή με τις Η.Π.Α οι πρώτες ρωγμές στα χρηματιστήρια της Wall Street, επηρεάζουνε αρχικά τον ρυθμό ανάπτυξής της Ιρλανδίας, για να δώσουν μόλις λίγα χρόνια αργότερα οριστικό τέλος στην εξέλιξη του περιβόητου Ιρλανδικού θαύματος με τις τράπεζες να δίνουν την χαριστική βολή [3]. Εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας έγιναν καπνός μόλις μέσα σε λίγους μήνες, σπίτια κατασχέθηκαν… η κατάσταση στην χώρα θυμίζει αρκετά κάτι από την μαύρη δεκαετία του 80. Με την μόνη διαφορά: το κοινωνικό κράτος απουσιάζει… Κανείς πλέον δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα υπάρξει έστω και κάποια υποτυπώδης βοήθεια για τους πληγέντες και κυρίως για τα χαμηλόβαθμα κοινωνικά στρώματα… Το θαύμα των τραπεζων καλούνται σήμερα να πληρώσουν πολύ ακριβά οι Ιρλανδοί πολίτες…

____________________________________________________
[1] [Είναι γνωστό πως η Ιρλανδία αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες χώρες εξαγωγής ανθρώπων στο εξωτερικό. Κατά τους περασμένους αιώνες, εκατομμύρια Ιρλανδοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε χώρες με ισχυρότερες οικονομίες, προκειμένου να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη. (Διαβάστε επίσης: Ιρλανδία… αυτά που δεν μας είπαν… ποτέ!!!)]

[2] Εξετάζοντας καλύτερα την εικόνα της Ιρλανδίας αυτό που θα μπορούσε να παρατήσει κανείς είναι πως η εισβολή του σύγχρονου Δυτικού καταναλωτισμού, όπου ένας τόπος (οι άνθρωποι και η στάση τους, η ποιότητα ζωής που δεν κρίνεται αποκλειστικά και μόνο από την οικονομική ευημερία που στην περίπτωση της Ιρλανδίας δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα φιάσκο,, το τοπίο, πως λοιπόν αυτός ο τόπος που δεν είχε επηρεαστεί σχεδόν καθόλου από την Βιομηχανική Επανάσταση, έγινε σμπαράλια μόλις μέσα σε λίγες δεκαετίες…

[3]  «Ο Τίγρης ως γνωστών τα τίναξε σε νεαρή ηλικία αλλά για έναν αδιευκρίνιστο λόγο η Ιρλανδία παρέμεινε πρότυπο για την Ελλάδα – αυτή τη φορά για τη σκληρή λιτότητα που θα έβγαζε τη χώρα από την κρίση. [...] τα ελλειματα και το χρέος εκτινάχθηκαν αναγκάζοντας την κυβέρνηση να εξαγγείλει ένα νέο κύμα αιματηρής λιτότητας ενώ τρομακτική άνοδο σημείωσαν και τα spread.» (The press project)

ΠΗΓΗ: eagainst.com/articles